Grein um lífeyrissjóði

Las í morgun áhugaverða grein um Lífeyrissjóði, sérstaklega sjóðinn Vista. Þessi grein sagði hvernig ungur maður var prettaður til þess að taka inn Vista sjóðinn, þegar hann ætlaði bara að leita upplýsinga.

Þegar ég var framkvæmdarstjóri í stærra fyrirtæki með nokkuð marga unga menn í vinnu, var ég var við þetta.  Mönnum var sagð einhver svakaleg fín saga um hvað þeir ættu eftir að hafa það fínt í ellinni, minna fór af því að segja mönnum frá kaupum og kjörum.   Svo voru menn í raun ekkert nær hvað þeir voru að skrifa upp á. Svo kom bara miði til mín með upplýsingum um að þarna átti að hefja greiðslur, þegar þeir voru spurðir komu vissu þeir ekkert í sinn haus, það hafði bara einhver hringt og sellt þeim þetta.

Ungi maður endaði á að bölsóttast almennt út í lífeyrissjóði og ríkidæmi þeirra.  Þessir gömlu sjóðir þurfa ekkert á verktökum að halda til að afla félaga, enda er það að mestu á sjálfstýringu hjá fólki. Hins vegar eru það þessi viðbótarsparnaður sem þarf að huga að og það er þar sem þessir verktakar eru að reyna að ná til fólks. Mest virðast þeir miðað á ungt fólk, sem kemur lítið á óvart ef þeir fá þóknun af öllum greiðslum það sem eftir er.

Þessir ágætu lífeyrissjóðir þurfa líka eitthvað að fara að endurskoða launakjör æðstumanna sinna, sðelabankastjóri bliknar í samanburði við þau laun.  Hvaða ástæður eru fyrir því að greiða mönnum slík laun, í sjóðum þar sem þarf lífeyrisgriðslur yfir 100 manns til að standa fyrir launagreiðslum framkvæmdarstjóra sjóðisins?

Athugasemdir

[Stefán (IP-tala skráð) 19.6.2007 kl. 13:49]

Mér er nú til efs að greiðslurnar til verktakanna séu hlutfall af greiðslum viðkomandi það sem eftir er starfsævinnar - langlíklegast er að um fasta eingreiðslu sé að ræða. Hins vegar er langfyrirhafnarminnst fyrir verktakana að ná krökkum sem lítið vita um peninga og eru ekki í viðskiptum annars staðar. Það er yfirleitt erfitt að fá fólk til að færa sig milli stofnanna í svona málum.

Ég þekki tveggja ára gamalt dæmi um sölumann viðbótarlífeyrissparnaðar sem náði hópi 17-18 ára unglinga í Kringlunni og fékk þau til að skrifa undir svona pappíra - með því að gylla fyrir þeim hvað mótframlag vinnuveitandans yrði mikið. Krakkarnir, sem voru mörg hver ekki orðin fjárráða, áttuðu sig ekki á því að lífeyrisgreiðslurnar fyrir allt sumarið í bæjarvinnunni næðu varla að dekka þóknunina til bankans.

Þótt auðvitað sé gott fyrir alla að spara til efri áranna, þá munar meira um þessa þúsundkalla fyrir menntskælinga í illa borgaðri sumarvinnu en sem hluta af ævisparnaði einstaklings.

[TómasHa, 19.6.2007 kl. 14:35]

Ég veit ekki hvernig þessum samningur er háttað, þetta var bara það sem stóð í greininni hjá unga manninum.  Það er svo sem alveg þekkt dæmi að menn fá þóknun í lengri tíma, en reyndar rétt hjá þér vegna þess að þessir sölumenn myndu líklega gera eitthvað til að halda í menn.  Þeim er hins vegar alveg sama um það, bara upp á skriftin sem skiptir þá máli.